بسم خالق الملک الاکبر
ٱلَّذِينَ يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡغَيۡبِ وَيُقِيمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَمِمَّا رَزَقۡنَٰهُمۡ يُنفِقُونَ
آنان که به غیب ایمان دارند و نماز برپا می‌دارند و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم انفاق می‌کنند.
ایمان واژه‌ای سنگین، عمیق و پر از معناست؛ نوعی باور قلبی است که در آیه‌ی مذکور می‌فرماید: کسانی که به غیب ایمان دارند، به خدایی ایمان دارند که با چشم جسمانی قابل رویت نیست و از منطق و دلیل فراتر است.
درست وقتی که در دل تاریکی‌ها هستی، با ایمان می‌توانی مسیر نور را پیدا کنی. برای همین است که پروردگار می‌فرماید:
اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ
خدا سرپرست و یاور کسانی است که ایمان می‌آورند؛ آنان را از تاریکی‌ها به سوی نور بیرون می‌برد.
ایمان واژه‌ای امیدبخش و مخصوص پروردگار است. ایمان به خدا یعنی باور داشتن به حکمت پشت اتفاقات، درست در زمانی که زندگی سخت می‌شود و پاسخ‌ها پیدا نمی‌شوند. ایمان به خدا همچون پناهگاهی امن است که انسان را از درون قوی‌تر می‌سازد، حتی اگر بیرون همه چیز در حال فروپاشی باشد.
اکنون به چندین آیه از کتاب مقدس اشاره می‌کنیم تا واژه‌ی ایمان را بهتر درک کنیم:
عبرانیان باب ۱۱ آیه ۱:
پس ایمان، اعتماد بر چیزهای امید داشته شده است و برهان چیزهای نادیده.
مرقس باب ۱۱ آیه ۲۲ تا ۲۳:
عیسی در جواب به ایشان گفت: به خدا ایمان بیاورید. زیرا هر آینه به شما می‌گویم: هر که بدین کوه گوید منتقل شو و به دریا افکنده شو و در دل خود شک نداشته باشد، بلکه یقین داشته باشد آنچه می‌گوید خواهد شد، هر آینه آنچه گوید بدو عطا خواهد شد.
اول پطرس باب ۱ آیات ۸ و ۹:
او را اگرچه ندیده‌اید محبت می‌نمایید، و اکنون اگرچه او را نمی‌بینید، لیکن بر او ایمان آورده و وجد می‌کنید با خرمی ای که نمی‌توان بیان کرد و پر از جلال است.
ایمان به پروردگار یعنی برگ برنده.
حال چند نمونه از زندگی پیامبران را مرور می‌کنیم تا ببینیم چگونه پروردگار متعال با برنامه‌ای منظم این اتفاقات را رقم زده است تا تمامی انسان‌ها بتوانند الگوبرداری کنند و آن را راهنمای زندگی خویش قرار دهند:
ایمان به پروردگار یعنی کشتی ساختن در خشکی، مانند (نوح) که این عمل از نظر عقلانی کاری مسخره به نظر می‌آمد؛ اما او با ایمان قلبی خود این کار را انجام داد و در نهایت طوفان فرا رسید و وعده‌ی خدا محقق شد.
ایمان به پروردگار مانند (موسی) که تا لحظه‌ی آخر، وقتی همه‌ی پیروانش ناامید شده بودند، امید خود را از دست نداد؛ و به وسیله‌ی ایمانش به خدا، دریا برایش شکافته شد و پیروانش نجات یافتند.
ایمان به خداوند مانند (یوسف) که از دل چاه و تاریکی‌ها نجات پیدا کرد و عزیز مصر شد.
ایمان همچون سرنوشت (دانیال) که شیرهای درنده در قفس، مانند موجوداتی بی‌آزار و رام بودند؛ زیرا او به وجود خدا ایمان داشت.
ایمان به پروردگار همچون معجزه و سلامتی‌ای که خداوند (ایوب) بخشید.
و این نمونه‌ها بی‌کران‌اند؛ ساعت‌ها می‌توان از آن‌ها سخن گفت.
در نهایت، ایمان به سرای آخرت است که همه‌ی ما منتظر آن روز بزرگ و وعده‌ی عظیم پروردگارمان هستیم؛ همچون نوح، موسی، یوسف، دانیال و تمامی پیامبران و پیروان خداوند.
مقاله را با جمله‌ای از عیسی مسیح به پایان می‌بریم:
«انسان به ایمان زیست می‌کند.»
«پروردگارا! به همه‌ی مؤمنان ایمانی عطا فرما تا در آن روز بزرگ، رستگار گردیم. آمین.»